Начал читать первую книгу и увидел, что данный автор натурально гадит на чужой труд по данной теме Стикс. Если нормальные авторы уважают работу и правила создателей Стикса, то данный автор нет. Если стикс дарит один случайный навык, а следующие только раскачкой жемчугом, то данный урод вставил в наглую вписал правила игр РПГ с прокачкой любых навыков от любых действий и убийств. Качает все сразу.Не люблю паразитов гадящих на чужой
подробнее ...
труд и не умеющих придумать своё. Вообще пишет от 3 лица и художественного слога в нем не пахнет. Боевые сцены описывает в стиле ой мамочки, сейчас усрусь и помру от ужаса, но при этом всё видит, всё понимает но ручки с ножками не двигаются. Тоесть всё вспомнить и расписать у ГГ время есть, а навести арболет и нажать на спуск вот никак. Ах я дома типа утюг не выключил. И это в острые моменты книги. Только за это подобным авторам надо руки отрывать. То есть писать нормально и увлекательно не может, а вот влесть в чужой труд и мир авторов со своей редакцией запросто. Топай лесом Д`Картон!
Книга из серии тупой и ещё тупей. Автор гениален в своей тупости. ГГ у него вместо узнавания прошлого тела, хотя бы что он делает на корабле и его задачи, интересуется биологией места экспедиции. Магию он изучает самым глупым образом. Методам втыка, причем резко прогрессирует без обучения от колебаний воздуха до левитации шлюпки с пассажирами. Выпавшую из рук японца катану он подхватил телекинезом, не снимая с трупа ножен, но они
подробнее ...
благополучно появились потом. Заряжает барабан револьвера капсюлями порохом и приклеивает пули. Причём как вы понимаете заряжает их по порядку, а потом дважды нам пишет на полном серьёзе, что не знает как дозарядить барабан, как будто этого не делал при зарядке. Офицеры у него стреляют по дальним целям из револьверов, спрашивается вообще откуда офицеры на гражданском пароходе? Куда делся боевой корабль сопровождения я так и не понял. Со шлюпкой вообще полная комедия. Вы где видели, что бы шлюпки в походном положении висели на талях за бортом. Они вообще стоят на козлах. У ГГ в руках катана, а он начинает отстреливать "верёвку" - дебилизм в острой форме. Там вообще то подъём и опускание шлюпки производится через блоки, что бы два матроса смогли спокойно поднять и опустить полную шлюпку хоть с палубы, хоть со шлюпки, можно пользоваться и ручной лебёдкой с палубы. Шлюпки стандартно крепятся двумя концами за нос и за корму иначе при спускании шлюпку развернёт волной и потопит о корпус судна. Носовой конец крепя первым и отпускают последним. Из двух барабанов по делу ГГ стрелял только один раз и это при наличии угрозы боевых действий. Капсули на дороге не валяются и не в каждой лавке купишь. Кто будучи голодным и с плохим финансовом положении будет питаться эклерами? Только дебил или детё, но вряд ли взрослый мужчина. Автору книги наверное лет 12, не более.
Как концепция - отлично. Но с технической точки зрения использования мощностей - не продумано. Примитивная реклама не самое эфективное использование таких мощностей.
Я такое не читаю. Для меня это дичь полная. Хватило пару страниц текста. Оценку не ставлю. Я таких ГГ и авторов просто не понимаю. Мы живём с ними в параллельных вселенных мирах. Их ценности и вкусы для меня пустое место. Даже название дебильное, это я вам как инженер по компьютерной техники говорю. Сравнивать человека по объёму памяти актуально только да того момента, пока нет возможности подсоединения внешних накопителей. А раз в
подробнее ...
книге людей оценивают по этому объёму, то наверняка технология связи и обмена с ней уже изучена, а значит и подключения к внешним накопителям. По этому название - глупое. В таких случаях важен процессор и скорость обмена с ним данных. Тема нейросистемы очень актуальная и запретная на нашей планете и кто реально в ней хочет разобраться уничтожаются. Нас не допускают к получению свободной энергии, радиоволнам в диапазоне головного мозга и нейросистемамам головного мозга. Причина банальная. У нас установлены в головах вирусы, отбирающие у нас больше 90%, оставляя нам лишь процентов 5-7 для личного пользования. На базе этого создана нейросеть, позволяющая некоторым сущностям жить вечно, свободно перемещаться между звёздными системами в цифровом виде и захватывать любые тела. Данную сеть каждый может наблюдать при серьёзных заболеваниях связанных с высокой температурой за 40 градусов. Раньше людей лечили горячими зварами нагревающих тело и пуховыми бельём, нагнетая температуру и тем убивая заразные микробы. Лечение опасное,выживали только крепкие организмы (естественная селекция). При температурах более 40 срываются ограничения нейросистемы и вы перестав думать о чем либо автоматом войдёте в нейросистему, в то её место к которому вы функционально ей привязано. Разобраться в интерфейсе будет трудно, как только вы попытаетесь размышлять об увиденном прямо в глазах на фоне открытых или закрытых глаз, ваз выкинет из этой нейросистемы. Уж так устроена рабская нейросеть. Я её наблюдал после лечения от Мышиной лихорадки в 2005 году в течении 3 дней, в течении которых я не мог спать и даже раслабится, так как сразу попадал в систему. У меня там функция работы с каталогами видиопотоков. Система представлялась по выбору в трех мерной проэкции уходящих в даль киноплёнки с кадрами видео, где каждый кадр новоя "вебкамера" и в качестве таблицы эксель с кодами изображений. Управлялась система взглядом, фокусом на кадр или ячейку таблицы. Как только открывал кадр и пытался понять изображение меня выбрасывало из системы. Понятно, было что камера двигалась выше голов людей на изображениях. Одновременно у меня открылась свойство прослушивать входящие разговоры соседних телефонов, я даже слышал входящий вызов на отключенный мой сотовый. Соседи думали, что я свихнулся, но я легко доказал, что слышу, что им говорят по телефону. Интерфейс сотовой связи интегрирован с рабской нейросетью. Это ключ к её изучению. Я не спал 3 дня после лечения антибиотиками через капельницу и мозг работал как никогда быстро и отлично. Беда была с глазами, так как они постоянно входили при попытке расслабится в нейросеть, где всё управлялось фокусировкой зрения. Они сильно болели. Я практически угрозой заставил врачей дать мне снотворное.После сна нейросеть перезагрузилась и всё вернулось по старому. Стоит обратить внимание на людей, которые совсем не спят. Нейросеть видимо позволяет продвинутым пользователям не спать и быть в тонусе. С точки зрения инженера по компьютерам я понимаю логику создания нейросети, как продолжение развития компьютерной техники и познание физиологии мозга. Человек является отличным передатчиком и приёмником радиоволн. Любой кто имеет осциллограф сталкивался с белыми шумами - объяснённые "наукой" как простой естественный фон и по сути никак не изучаемый. Со случаями дальней связи со своими любимыми во сне сталкивались многие. Если синхронизировать передачу сигнала несколько миллионов людей, то мы получим связь между звёздными системами. Синхронизация сигнала звёздных систем, получим галактическую связь. Раз кто-то разобрался в физике работы нейросистемы головного мозга, то он соответственно может её программировать и определить область самосознания души, создать все приблуды цифровой техники в своей системе, создать вирус для захвата части чужой нейросистемы, создать сеть между ними, сохранять дубликат своего сознания в системе или переселится в систему. Стать по сути богом для рабов своей сети. Спрашивается зачем посылать космические корабли с телами космонавтов в дальний космос, если можно послать кометы с наноробатами и вирусами в ближайшие звёздные системы. Найти гуманоидов, вселиться в них, построить дешёвые внутрисистемный корабли и с помощью их запустить очередную комету с вирусами к ближайшей звёздной системе. Дёшево и сердито. По сути не надо ждать корабли инопланетян из других систем. Они строятся на наших заводах у всех под носом. Я сам видел в Перми НЛО в 1978. Их лучи из пустоты видели многие и даже фото опубликовывали в газетах до 1987 года. Их строили под грифом секретности военных производств по частям и где то собирались. Всё логично и просто. Инопланетяне есть, только они занимают тела простых людей. В психбольницах полно людей с несколькими личностями в одном теле. Доказано, что существовали люди, которые не будучи даже грамотными в уме производили сложные вычисления за секунды, то есть имеют доступ к воду и выводу аналогичных функций в рабской нейросети. По сути любой гуманоид может стать богом, разумеется паразитируя на других гуманоидах. Разумеется в такой системе никто из "богов" не заинтересован в большой продолжительности жизни тел. Правда за такую "фантастику" авторам могут оторвать голову власть державшие просто на всякий случай для уменьшения конкуренции. Официальные науки о нейросистемах головного мозга никогда не покинут ясельную группу и все разрешенные теории всегда будут вести в тупик уже кем то пройденного и заблокированного на программно уровне. Осталось одна дырка для лёгкого познания рабской нейросети землян - сопряжение её сотовая связь от ретрансляторов и обратная биосвязь. Фантастика на эту тему будет самой актуальной сейчас и в будущем, так как имеет связь с реальными технологиями инопланетян и естественного развития цифровых систем. Из последнего вытекает,что отсутствие видимых признаков вычислительной техники и связи у аборигенов не является признаком отсталости и видимые проявления таких технологий можно назвать магией на нашем уровне развития. Чуете связь мир фентази магии с фантастикой сейчас и нормой бытия в будущем! Некоторые виды магии действующие на сознание людей и животных в лёгкую объясняются рабской нейросетью или аналогичным вирусом. Животные тоже имеют мозг на нейронах и так же могут быть управляемыми. Дарю идею, тем боле всё давно уже было придумано до нас!
Орлов Владимир
Я марыў стаць шпiёнам (на белорусском языке)
Уладзiмiр Арлоў
Я марыў стаць шпiёнам
Сёння не будзем гаварыць нi пра паэта, якога амаль год трымаюць у турме за легкадумны вершык, нi пра чыесьцi спаленыя партрэты, нi пра новыя арышты.
Давай уявiм, што там, за вакном, звычайная для Эўропы прыпозненая вясна, i я раскажу табе якую-небудзь займальную гiсторыю, штосьцi такое, аб чым мужчына i жанчына, якiя адчулi прыхiльнасць адно да аднаго i ўжо не першы год адчуваюць яе да добрага чырвонага вiна, могуць гутарыць зараз за столiкам кавярнi недзе там, дзе разлiчваюцца кронамi альбо крэдытнымi карткамi.
Напрыклад?.. Напрыклад, калi пачынаць ab avo*, паслухай, кiм я марыў стаць у дзяцiнстве.
* Лiтаральна "ад яйка"; з самага пачатку (лац.).
Зрэшты, я выказаўся не зусiм дакладна. Мары вырастаюць на падмурку хоць нейкага жыццёвага досведу, а я збiраюся казаць пра свае першыя гады, калi толькi пачынаў адасабляць сябе ад навакольнага свету, калi дарослыя ўжо бралi мяне з сабою ў кiно (тэлевiзараў на нашай вулiцы ды, пэўна, i ва ўсiм горадзе тады не было), але кнiга яшчэ доўга заставалася таямнiцаю за сямю пячаткамi. Тут, згадзiся, трэба весцi гаворку не пра асэнсаваныя мары, а пра своеасаблiвыя сны наяве...
Калi ласка, бутэлечку ламбрускi. Што яшчэ? Два келiхi i попелку.
Так, менавiта пра сны наяве, тлумачыць якiя мы павiнны, зыходзячы не з iх лiтаральнага сэнсу, а паводле той самай методыкi, што i сны звычайныя, у якiх злоўленая рыба абяцае не рыбалку, а цяжарнасць, а пажар - грошы.
Калi ў такiм узросце ў дзiцяцi пытаюцца, кiм яно хоча стаць, то вядуць дыялог з падсвядомасцю, а таму трохi дзiўна, што дзiцячым адказам на гэтае сакраментальнае пытанне не надавалi належнае ўвагi адэпты псiхааналiзу.
Афiцыянт не спяшаецца, i з твайго дазволу я пачну з таго, што выдатна памятаю не толькi тое, кiм хацеў быць, але i тое, кiм нi ў якiм разе не хацеў. Прычым гэты антывыбар, у адрозненне ад выбару са знакам плюс, нярэдка, як гэта здараецца i ў свеце дарослых, быў абгрунтаваны значна лепей. Вытлумачыць, чым той цi iншы чалавек табе не даспадобы, заўсёды, на мой погляд, прасцей, чым знайсцi прычыны сваёй прыхiльнасцi.
Дык вось, гадоў з двух з паловай я быў перакананы, што нiякая сiла не змусiць мяне, як вырасту, зрабiцца следчым.
Следчым працаваў дзядзька Чаглей, якi жыў у нашым драўляным доме праз сценку.
Дзядзька Чаглей прыехаў у Полацак з Сiбiры, але ў той дзень, калi ён падхапiў мяне сваiмi дужымi валасатымi рукамi пад пашкi i падкiнуў над галавой, а я з гэтае верхатуры абсiкаў яму блiскучы плех, у той дзень пра паходжанне нашага суседа, як i пра iснаванне ягонай далёкае радзiмы, я i не здагадваўся, а мой пругкi i трапны струменьчык нарадзiўся не ад нейкага перададзенага па генах асаблiвага пачуцця да сiбiракоў або да мiлiцэйскiх следчых, а ўсяго толькi ад лiшку радасных пачуццяў, што перапаўнялi маю юную iстоту.
Тым не меней пасля гэтага бяскрыўднага здарэння дзядзька Чаглей да скону дзён знелюбiў мяне. Ён нiколi - дарма што сваiх дзяцей яны з цёткай Клавай, якую ўсе звалi Чаглеiхай, не дачакалiся - не пачаставаў мяне нi цукеркаю, нi марозiвам, наогул нiчым, апрача нязменна насупленага калючага позiрку, якiм апошнi раз адарыў з труны пасля сваёй ранняе смерцi ад хваробы са смешнаю назваю "рак".
Малюючы гэтую псiхалагiчную сiтуацыю, можна знайсцi безлiч iншых дэталяў, аднак галоўную ролю ў маiм рашучым нежаданнi рабiцца следчым адыгралi не Чаглеевы п'янкi i не абванiтаваныя жоўтыя вяргiнi пад нашымi вокнамi, а грыбы лiсiчкi, якiя мама смажыла з цыбуляй i якiя наш сусед прынцыпова не еў, заяўляючы, што ў iх у Сiбiры такую смакату ўважаюць за паганкi i ўвогуле збiраюць адны баравiкi. Помсцячыся сiбiрскiм дзiкунам за лiсiчкi, я i паставiў на прафесii следчага вечны крыж.
Наступнай непрымальнаю нi пры якiх умовах была прафесiя цырульнiка. Тут мая непахiсная наважлiвасць вынiкала з бацькавых аповедаў пра франтавога сябра, якi ў нейкiм венгерскiм гарадку, пакуль мой тата-лейтэнант пазiраваў перад фотаапаратам, зайшоў у цырульню пагалiцца i прапаў. Потым тата разам з "нашым" патрулём знайшоў мёртвага сябра ў спiжарнi - над тазам крывi i з перарэзаным ад вуха да вуха горлам.
Да пятага класа я наадрэз адмаўляўся хадзiць у нашую цырульню "Ландыш", i бацькi мусiлi купiць ручную машынку i карнаць мае шорсткiя кудзеры каля кухоннае плiты. Напоўнены цёмнай крывёю таз, вiдаць, адклаўся ў самой геннай памяцi, бо ў мяне нiколi не паўставала дылемы: насiць бараду альбо не, i нiводнага разу ў жыццi я так i не зведаў, што значыць пагалiцца ў цырульнi.
Але найбольш зацята я не хацеў - не здзiўляйся - стаць кампазiтарам. Я проста панiчна баяўся гэтага, бо ў размовах бацькоў i iхнiх знаёмых кампазiтар быў нязменным пасмешышчам. На лавачцы каля дома цi ў нейкай застолiцы, памiж свежымi гарадскiмi плёткамi i сакрэтамi марынавання гуркоў i памiдораў, хтосьцi абавязкова згадваў "нашага кампазiтара", i хутка прысутныя клалiся ад рогату, зноў i зноў пераказваючы тую гiсторыю i аздабляючы яе ўсё новымi маляўнiчымi драбнiцамi. Жанчыны паказвалi на дзяцей i трэслi на мужоў пальцамi, але засцярогi былi перастрахоўкаю: хоць малеча кшталту мяне i заходзiлася ад смеху заадно з дарослымi, звязаць звесткi пра нейкую палюбоўнiцу, пра пастаўленую ёй на адным месцы пячатку музычнай школы i пра мужаў пiсталет, ад кулi якога кампазiтар мог загiнуць, аднак яму хапiла спрыту ўцячы i схавацца дзесьцi ў Менску, звязаць усё гэта ў адзiн ланцужок мы былi яшчэ не здольныя.
Ну вось нарэшце i вiно. Такое? Тады - за тваё ўменне слухаць.
Развiццё тых падзеяў ва ўсiм iх ужо мiфалагiзаваным трагiкамiзме я ўявiў класе ў восьмым, калi ў музычнай радыёперадачы назвалi прозвiшча даволi вядомага i цяпер кампазiтара i праз незачыненыя дзверы я мiжволi падслухаў, як пракаментаваў паведамленне мой бацька, чалавек наогул суровы i не надта гаваркi, але з несумнеўным талентам апавядальнiка.
Той, каго называлi кампазiтарам, у гады майго маленства працаваў дырэктарам гарадской музычнай школы, пiсаў песнi на вершы мясцовых паэтаў i круцiў раман з афiцэрскаю жонкай. Як я зразумеў, звычайным месцам iх спатканняў быў дырэктарскi кабiнет, у якiм дзеля такiх выпадкаў стаяла, як выказаўся мой бацька, дзяжурная канапа. Аднойчы на гэтай канапе кампазiтар i паставiў сваёй пасii там, дзе спiна пераходзiць у больш спакуслiвую частку цела, казённую пячатку.
Цяжка сказаць, якая логiка штурхнула яго на гэты неардынарны крок: цi то раптам разгулялiся ўласнiцкiя iнстынкты, цi то пячатка, як тая знакамiтая чэхаўская стрэльба, мусiла "стрэлiць" ужо з прычыны адной сваёй прысутнасцi на месцы дзеяння. Але што б там нi было, на тым самым адмысловым месцы ў кампазiтаравай абраннiцы з'явiўся фiялетавы адбiтак з надпiсам: "Полацкая дзiцячая музычная школа". Надпiс, бясспрэчна, атрымаўся добра чытэльны, iначай муж-афiцэр не схапiў бы ўначы пiсталет, i праштампаванай прыгажунi не трэба было б па тэлефоне папярэджваць каханка аб небяспецы, а таму - ратавацца ўцёкамi, каб урэшце пераехаць у Менск, скончыць кансерваторыю, сапраўды зрабiцца кампазiтарам i доўгi час не выступаць перад публiкаю, пабойваючыся, што ў зале можа апынуцца афiцэр з пiсталетам.
Карацей, кампазiтарам у маленстве я не згадзiўся б стаць нi за якiя грошы, нават за тыя, што бацькам нiколi не хапала, каб купiць мне ровар, на якiм я, на свой сорам, так i не навучыўся ездзiць.
Затое мяне не трэба было ўгаворваць на вадалаза.
Згодны, давай вып'ем за маю першую мару.
Вадалазаў я ўпершыню ўбачыў, калi ў Дзвiне ўтапiлася дзяўчына з суседняй вулiцы.
Яны прыязджалi ўраннi на машыне-"казле" i марудлiва, як на запаволеных кiнакадрах, выгружалi на бераг сваё мудрагелiстае прычындалле. Найбольшае захапленне ў маёй душы выклiкалi боты з таўшчэзнымi алавянымi падэшвамi, якiя мы не маглi нават зрушыць з месца, i круглы шалом з вялiзнымi вачыма-iлюмiнатарамi.
На трэцi дзень дзяўчыну выцягнулi з дна i, закруцiўшы ў брызент, некуды павезлi.
Вартаўнiк лодачнай станцыi дзядзька Мойша сцвярджаў, што за кожнага знойдзенага тапельца даюць вялiкую прэмiю. Прашамацела чутка, што дзеля гэтага вадалазы самi топяць людзей, чапляюць iм да ног камянi, а потым "знаходзяць" у прыкмечаным месцы.
Я не верыў. Я быў пэўны, што тапельцаў у Дзвiне не будзе бракаваць i без гэтага, i ўяўляў, як вырасту i буду гэтаксама абуваць цяжэзныя боты i шалом з iлюмiнатарамi, да якiх пад вадой будуць падплываць i - вочы ў вочы - глядзець на мяне дзвiнскiя шчупакi. Я буду добра шукаць тапельцаў i часта атрымлiваць прэмii, а пасля - самавiта рассцiлаць на траве газецiну, няспешна кроiць на ёй сала, не моршчачыся пiць з пляшкi з малiнавай галоўкаю гарэлку i мачаць зялёны цыбульны хвост у горбачку солi. Кульнуўшы апошнюю чарку i са смакам дажаваўшы цыбулiну, я буду закурваць i, як старэйшы вадалаз дзядзя Коля, напяваць загадкавую фразу: "Пара-па-бабам, пара-па-бабам..."
Апрача тапельцаў, я павiнен быў знайсцi на дне ракi яшчэ i жалезную скрынку грошай. Цiкава, што тапельцы мне ўпарта не снiлiся, а вось скрынку я бачыў у сне шмат разоў i дакладна ведаў, як яна будзе выглядаць: аброслая перлавiцамi i спавiтая багавiннем, з пудовым iржавым замком i белым чэрапам са скрыжаванымi косткамi, акурат такiм, якi быў на трансфарматарных будках i якi ў нас чамусьцi называлi iванам iванавiчам.
Тапельцы прыснiцца мне так i не паспелi, бо пасля таго, як дзядзьку Чаглея завезлi на могiлкi, у нас з'явiўся новы сусед, а з iм i мая новая мроя.
Суседа, якi пасялiўся на кватэры ў жонкi следчага Чаглея, звалi дзядзькам Жэнем, i ён працаваў паталагаанатамам. Вымавiць гэткае складанае слова, як i не менш складаную першую лiтару ягонага iмя, я, вядома, не мог i таму казаў, што, калi вырасту вялiкi, буду, як "дзядзя Зеня".
У дзядзьку Жэню мне не падабалася толькi адно: абсалютна неспасцiгальнае нежаданне хоць раз узяць мяне з сабою на працу.
Усё астатняе страшэнна падабалася.
Падабалася, што ад суседа заўсёды струменiў пах адэкалону, якi наводзiў на думку, што там, дзе дзядзька працуе, якраз адэкалон i робяць.
Падабалася ягоная жонка, цётка Таня, якая ўлетку кожны дзень купляла мне марозiва.
Падабалiся нават i не надта прыхiльныя размовы, што круцiлiся вакол iхняе сям'i.
Дарослых немаведама чаму абыходзiла, што дзядзька Жэня i цётка Таня нейкiя "нераспiсаныя".
На маю думку, не было нiчога кепскага i ў тым, што яны "нераспiсаныя", i ў тым, што, каб ехаць на адпачынак у купэ ўдваiх, дзядзька Жэня купiў у купэйны вагон не два, а чатыры бiлеты.
Яшчэ падабалася, што, калi на святы цётка Таня клiкала маiх бацькоў да сябе пасядзець, на стале ў нашых суседзяў стаяла не гарэлка, а вiно.
Ты ведаеш, я не забыў, як яны памiж сабою чокалiся. Кожны раз тройчы: спачатку звычайна, потым вось так, яе келiх зверху, а потым - зверху ягоны.
Яны абое былi высокiя, станiстыя i чарнявыя. Дзядзька Жэня насiў прыгожыя чорныя вусы, у цёткi Танi над верхняй вуснiнай таксама прабiваўся цёмны пушок, якi па часе абяцаў ператварыцца ў акуратныя вусiкi. Я думаў, што, можа, з гэтае прычыны Чаглеiха i казала пра кватарантаў за вочы - "мае жыды".
Аднаго разу бацькi, кудысьцi з'ехаўшы, даручылi клопаты пра мяне дзядзiжэневай жонцы i, калi мы пайшлi палуднаваць у сталоўку гарадскога Дома афiцэраў i цётка Таня замовiла несусветна смачную, як мне здавалася, страву з экзатычнаю назваю "шнiцэль", а потым сустрэла сяброў i тыя запыталiся, цi не ейны я сын, а яна адказала, што так, ейны, i пацiкавiлася, цi падобны я да яе, тады, памятаю, мне было нiякавата зусiм не таму, што такiм чынам я сам таксама трапляў у лiк "жыдоў". Я чуў лёгкi сорам, што гатовы адмовiцца ад родных бацькоў, але зрабiць з сабою нiчога не мог: калi ў паталагаанатамы бяруць толькi "жыдоў", я згодны быў запiсацца ў "жыды".
Усё на свеце канчаецца, прычым у дзяцiнстве гэта адбываецца хутчэй.
Цi то паўплывала празмерная сакрэтнасць прапахлай адэкалонам дзядзiжэневай прафесii, цi то прарасло пасеянае фiльмамi пра "нашых" разведчыкаў зерне савецкага патрыятызму, але аднойчы я прачнуўся з цвёрдым намерам пайсцi ў шпiёны. П'ем за нашых шпiёнаў!
Мяне вабiла не столькi рамантыка, як канкрэтнасць гэтага занятку.
У адрозненне ад духмяна-таямнiчых сфераў дзейнасцi паталагаанатамаў, тут усё выглядала ясна i проста, як яблык-антонаўка з нашага саду.
Мяне i маю радыстку павiнны былi скiнуць з самалёта над Амерыкай, каб мы прабралiся ў галоўны амерыканскi штаб i ўкралi галоўны план атамнай бамбёжкi Савецкага Саюза. Ваганняў наконт кандыдатуры напарнiцы не iснавала: радысткай будзе маё першае мужчынскае захапленне - дачка дырэктара мамiнай школы Людачка, з якой я ўпершыню сустрэўся чатыры гады таму на навагодняй ёлцы. Наша ўзаемная сiмпатыя аказалася такой моцнаю, што мы дружна намачылi штонiкi i потым цэлы год я вымагаў ад мамы завязваць мне хустачку i абвяшчаў, што хачу быць Людачкай. (Гэты момант варта адцемiць: перш чым зрабiцца вадалазам, я iмкнуўся пабыць жанчынай.)
Апусцiўшыся на парашутах, мы з Людачкай пасяляемся ў маленькiм брудным пакоi халоднага i змрочнага амерыканскага хмарачоса. Мы, як дарослыя, абняўшыся, спiм у адным ложку i дзеля маскiроўкi гаворым выключна па-амерыканску, а таксама не купляем ананасаў, каб амерыканцы не падумалi, што iх у нас няма. З дапамогаю аднаго галоднага беспрацоўнага мурына я пракрадаюся ў штаб i, перастраляўшы з кулямёта чалавек васемнаццаць амерыканскiх палкоўнiкаў, выкрадаю план бамбёжкi Масквы i ўсёй нашай вялiкай i магутнай Радзiмы, пасля чаго вяртаюся ў халодны пакойчык хмарачоса. Мая радыстка Людачка ляжыць у ложку з незнаёмым мурынам; я не ведаю, навошта яны ўдзень накрылiся коўдраю, але адчуваю, што, хоць амерыканскiя мурыны i за нас, тут нешта нячыстае, i таму з асалодаю ўсаджваю ў незнаёмага мурына кулямётную чаргу. З ложка ляцяць чырвоныя пырскi, але Людачка не плача, а перавязвае мне раны i складвае рацыю, бо пасланы па нас самалёт ужо знаходзiцца ў паветры.
Медалi i ордэны нам уручаў сам галоўны "наш" Хрушчоў, якога дарослыя фамiльярна называлi Мiкiтам i лаялi за нейкую кукурузу i за тое, што ў крамах няма хлеба. Я ж, наадварот, быў удзячны Хрушчову, бо дастаткова было выйсцi з веснiц на вулiцу, як ад чаргi, што вiлася вакол хлебнае крамы, умомант кiдалася некалькi цётак, якiя ўзахапы ўгаворвалi пастаяць у чарзе разам з iмi. У вынiку гэтага нескладанага манеўру крамнiца давала цётцы лiшнi бохан хлеба, а я атрымлiваў дзвесце грамаў злепленых у камяк iрысак альбо падушачак.
Ты, вядома, разумееш, што мне праглася быць шпiёнам выключна i безварыянтна савецкiм.
Пэўныя сумневы на гэты конт варухнуцца ў душы толькi праз шмат гадоў у зацiшным кутку берлiнскага прадмесця, на мастку цераз ручай на мяжы ўсходняга i заходняга сектараў, дзе дзве сiстэмы мянялi сваiх выкрытых агентаў.
Вось, бадай, i ўсё. Тое лета, калi я марыў стаць савецкiм шпiёнам, было апошнiм перад школаю, у якой нашы летуценныя цнатлiвыя душы мусiлi канчаткова заблытацца ў шырока раскiнутым нераце ўжо зацверджаных без нас iдэяў i мараў. Але тут пачынаецца зусiм iншая гiсторыя. Ты кажаш, у цябе хлопчык. У такiм разе можаш лiчыць, што калi цяпер ён хоча быць вадалазам, паталагаанатамам альбо шпiёнам, у яго ёсць значныя шанцы зрабiцца беларускiм пiсьменнiкам.
Урэшце, апошнiм часам мне зноў заманулася падацца ў шпiёны. Як ты думаеш, да чаго б гэта?
Последние комментарии
1 день 17 часов назад
1 день 21 часов назад
1 день 23 часов назад
2 дней 55 минут назад
2 дней 2 часов назад
2 дней 3 часов назад